«… εἰ δύνασαι πιστεῦσαι, πάντα δυνατἁ τῷ πιστεύοντι…»

Την Δ’ Κυριακή των νηστειών ή αλλιώς Κυριακή του Αγίου Ιωάννη της Κλίμακος, ακούμε την ευαγγελική περικοπή της θεραπείας του σεληνιασμένου νέου. Η Εκκλησία μας δεν είναι τυχαία που στο μέσο της Μεγάλης Τεσσαρακοστής τοποθέτησε αυτή την  ευαγγελική περικοπή, αφού κύριο σκοπό έχει να μας υπενθυμίσει τον αγώνα μας κατά της αμαρτίας, πάντοτε όμως με τη βοήθεια του Κυρίου μας.

Στην ευαγγελική περικοπή, αδελφοί μας, παρατηρούμε με ιδιαίτερη συμπάθεια την απεγνωσμένη προσπάθεια ενός πατέρα να αποκτήσει και πάλι την υγεία ο γιος του, ο οποίος ταλαιπωρείται από τα δαιμόνια. Αναμφίβολα κάθε γονιός, μπροστά στην ασθένεια και την ταλαιπωρία του παιδιού του, απευθύνεται στους καλύτερους ιατρούς, για να απαλλαγεί από τον πόνο το τέκνο του. Έτσι και ο πατέρας της παραβολής μας σήμερα, με απόγνωση ζήτησε αρχικά από τους μαθητές του Χριστού την ίαση του παιδιού του από το δαιμόνιο. Και οι μαθητές, σκεπτόμενοι πως δίπλα από τον Κύριο και Διδάσκαλο τους θα είχαν την δυνατότητα να αντεπεξέλθουν, προσπάθησαν γι’ αυτό, όμως μάταια. Στη συνέχεια, ο πατέρας ζητά την ίαση από τον Κύριο μας, όπου με πονεμένη την καρδιά ομολογεί ότι ο υιός του, όταν καταληφθεί από το πνεύμα το άλαλο, πέφτει κάτω, αφρίζει, τρίζει τα δόντια του και χλομιάζει. Ταυτόχρονα, όμως, ομολογεί ότι ζήτησε ήδη τη βοήθεια από τους μαθητές Του, χωρίς να μπορέσουν να κάνουν οτιδήποτε. Ο Κύριος μας, όμως, αμέσως απογοητεύεται, γιατί βλέπει ότι η φλόγα της πίστης τους δεν είναι αναμμένη, ότι η ψυχή δεν ζητά την πραγματική αλήθεια και αμέσως λέει: «Ω γενεά άπιστη, έως πότε θα είμαι μαζί σας, έως πότε θα σας ανέχομαι; Φέρτε το παιδί σε  εμένα».

Όταν το παιδί πλησίασε τον Κύριο αμέσως το ακάθαρτο πνεύμα το συντάραξε και το έριξε κάτω στη γη, με αποτέλεσμα να αφρίζει και να κυλιέται. Βλέποντας αυτή την κατάσταση ο Κύριος απευθύνθηκε προς τον πατέρα του νέου εκφράζοντας την απορία: «Από πότε συνέβηκε αυτό στο παιδί;». Ο πατέρας αποκρίθηκε  ότι ταλαιπωρείται το παιδί του από την παιδική του ηλικία και δεν ήταν μάλιστα λίγες οι φορές που το πονηρό πνεύμα τον έριξε στη φωτιά ή στα νερά για να τον σκοτώσει. Γι’ αυτό ζητούσε την ευσπλαχνία του Κυρίου ο πατέρας.

Ο Κύριος τότε αναφέρθηκε στη δύναμη της πίστης και είπε στον πατέρα του νέου ότι όλα είναι δυνατά και κατορθωτά με βασική προϋπόθεση την ενδυνάμωση της πίστης. Τότε ο δυστυχής πατέρας αμέσως  ομολόγησε την απιστία του και ζήτησε τη βοήθεια του Κυρίου. Έτσι, ο Κύριος, μόλις είδε τον κόσμο να αυξάνεται και να συγκεντρώνεται γύρω του, επέπληξε το ακάθαρτο πνεύμα  λέγοντας «Το άλαλο και κωφό πνεύμα, εγώ σε διατάσσω βγες από αυτόν και μη μπεις ποτέ πλέον μέσα του». Το πονηρό πνεύμα φώναξε και ταρακούνησε δυνατά τον νέο και αφού βγήκε από μέσα του, αμέσως το παιδί έπεσε κάτω και φαινόταν σαν νεκρός, τόσο που ο κόσμος γύρω του έλεγε ότι είχε πεθάνει. Όμως ο Χριστός ως σπλαχνικός πατέρας που σκύβει στα προβλήματα μας, έπιασε τον νέο από το χέρι και τον σήκωσε όρθιο.

Όταν ο Κύριος πήγε στο σπίτι οι μαθητές του τον ρώτησαν γεμάτοι απορία «Γιατί εμείς δεν μπορέσαμε να βγάλουμε το πονηρό πνεύμα;» Ο Κύριος τους αποκρίθηκε ότι ο μόνος τρόπος για να απομακρυνθούν τα πνεύματα είναι μέσω της προσευχής και της νηστείας.»

Η απόκριση του Χριστού προς τους μαθητές του μας απαντάει αυτόματα και στα δικά μας προσωπικά ερωτήματα, όπως για παράδειγμα «Γιατί υποφέρουμε από ασθένειες; Πώς μπορούμε να ξεπεράσουμε τις δυσκολίες της ζωής μας; Πώς θα πρέπει να διδάσκουμε τα παιδιά μας;» Και απάντηση σε όλα είναι η νηστεία και η προσευχή. Μόνο η προσευχή μπορεί να ενισχύσει την πίστη μας και μόνο η νηστεία μπορεί να νικήσει τις αδυναμίες μας, αντίθετα η αμαρτία μάς απομακρύνει από τον Θεό και επιτρέπει στον πονηρό να κυριεύσει όχι μόνο την ψυχή αλλά και το σώμα μας. Επίσης, η στάση του πατέρα θα πρέπει να μας διδάξει πολλά, γιατί με ταπείνωση στην καρδιά ζήτησε τη βοήθεια του Κυρίου. Με μια τέτοια ταπείνωση οφείλουμε και εμείς να παρακαλούμε το Θεό να μας χαρίζει τη σωτηρία του σώματος και της ψυχής μας. Ας συντονιστούμε και εμείς με το Θεό αυτές τις μέρες μέσα από τη νηστεία και την προσευχή μας. Μόνο έτσι θα μπορέσουμε να βιώσουμε και συναισθανθούμε την πορεία προς τον Γολγοθά και τέλος να γευθούμε την Ανάσταση, αφού η πίστη μας έχει ενδυναμωθεί και θα μπορεί να ξεδιπλωθεί μπροστά της η μεγαλοσύνη Εκείνου.

                                                            Μιχαέλα Παύλου Γουμενιούκ

Γραμματέας Γραφείου Ποιμαντικής Διακονίας.

Πατήστε ΕΔΩ για μορφή pdf.